در شاهوار

در شاهوار

اگر گذشت جوانی به دل شرار که دارم

هزارداغ ِ نهانی ز روزگار    که  دارم 

جوانی ارکه به آیین،ندیده ام  چه غم ای دل

به سینه حسرت روی تو گل عذار که دارم

اگر چه این فلک ِ پیر، پیر کرد و نزارم

هنوزعشق ِتو درسینه یادگار که  دارم

گذشت در دو قفس عمر ما جدا اگر ازهم

برای دیدن تو حق انتظا ر که  دارم

اگر که دست نوازش کسی به سر نکشیدم

به غم گساری خود چشم اشک بار که دارم

به کام مردم بی درد چرخ دون به مدار است

امید بیهُده از چرخ ِکج مدار،که دارم

اگر چه گنج زرم نیست گنج غم به دلم هست

به سینه دفتری از در شاهوار که  دارم

جوانیم که  تفاوت نداشت لیل  و نهارم

کنون که شام ندارم گهی نهار که دارم

نچیده ام ثمر از باغ و از بهار به عمرم

نبود خربزه ما را ولی  خیار  که دارم

درون باغ ِمَلِک،گر رهی نبوده برایم (1)

برون باغ ملک، سایه ی چنار که دارم

اگرهلوی ِخراسان،انار ِ ساوه  ندارم

زرشک ِقاین واین شعرِ آب دار،که دارم

چو یوسفم ندریدند،پیرهن اگر از پشت

هزار چاک ِگریبان ز دست یار که دارم

زبان شکوه به بند ای«رها»که ما سرکاریم

اگرخطا نکنم حق ِیک مزا ر که دارم

علی میرزائی(رها)

____________________________

1-باغ مشهور ملک آباد درمشهد

دل بسته به مشهد

دل بسته به مشهد

دل بسته به مشهد و گهی بسته به طوسم

یک بار ندیدی تو چناران شدنم را

دور است شمال از من و در دل هوسی نیست

با این که دلم پَر زده گرگان شدنم را

بس زیره ی کرمان به غذایم زده ایام

حس می کنم از عطر تو کرمان شدنم را

دارم به دل از کودکیم مهر رضا را

گر فخر بزرگی است خراسان شدنم را

آموختم این نکته ز فردوسی طوسی

تبریک بگویم به دل ایران شدنم را

هر جای وطن بهر "رها"مثل بهشت است

سر تا سر آن باد گلستان شدنم را

علی میرزائی"رها"  

دیوانه ای کمتر

دیوانه ای کمتر

اگرازمن گذشتی می روم دیوانه ای کمتر

زبان ازشکوه می بندم دگر افسانه ای کمتر

بسی پروانه آسا سوختم شبهای هجرانت

فدای تار مویت نازنین پروانه ای کمتر

اگر برباد دادی خاک این ویرانه ی دل را

چه غم دراین خراب آباد گر ویرانه ای کمتر

ز بیم  باغبانت ناله ام را کرده ای خاموش

هزار بی دلی را ناله ی مستانه ای کمتر

تو داری محرم  بسیار و من بیگانه ام با تو

به جمع آن همه محرم چومن بیگانه ای کمتر

اگر مردم دراین بستر پرستاری مکن از من

به قصرآرزوهای توهم دندانه ای کمتر

شراب جام اغیاری و در پیمانه ام خون است

شکستی گرتواین پیمانه را پیمانه ای کمتر

به سالی مست می سازی مرا از باده ی ِعشقت

نسازی هم (رها)راد باده ی سالانه ای کمتر

علی میرزایی (رها)

رحلت حضرت پیامبر(ص)

رحلت حضرت رسول اکرم(ص)

رحلت جانسوز ختم المرسلین

تسلیت بادا به  کل   مسلمین

آن که قبل ازرحلت خودبوده است

مدتی مهمان رب العا لمین

فاطمه(س)درهجرتش تسبیح خوان

تاکه آمد بوسه ی حق بر جبین

جای آن داردکه در هجران او

اشک و خون بارد زچشم مسلمین

سال گرد رحلت جد حسن(ع)

همزمان شد باعروج فخردین

فخردین یعنی کریم اهل بیت

شد شهید راه حق آن نازنین

ای حسن(ع)دریاب این درماندگان

زین همه ظلم وستم روی زمین

آخرماه صفر هم شد شهید

بوالحسن یعنی امام هشتمین

ای رضاجان(ع) حج ماپیچارگان

هستی ودارم به این مطلب یقین

چون مقیم مشهد ت باشد«رها»

ازکه جوید جز(رضا) اونستعین

علی میرزائی "رها"

سیزده بدر

سیزده به در

سال کهنه رفت با خون جگر

سال نو آمد و غم ها پشت ِسر

نحسی دنیا مگر طی می شود

رفتن یک روز با سیزده به در

با غم و درد پیاپی چون کنیم

سیصد و شصت و چهار روز دگر

عاشقی کن عاشقی کن عاشقی

تا که از دنیا تو باشی بی خبر

شرط،آن باشد دلت مثل (رها)

گنج غم باشد به جای گنج زر

علی میرزائی(رها) - مشهد –طوس 13/1/1395

شب فراق

شب فراق

چه درد ها که من از دست روزگار کشیدم

شدم جلاء وطن دست از دیار کشیدم

به باغ عشق رسیدم ز باغبان تو پنهان

هزار منت گل را به پای خار کشیدم

شب فراق تو در انتظار بوی نسیمی

نیود صبح امیدی بس انتظار کشیدم

شراب وصل تو هر گز ندیدم و نچشیدم

به نامرادی صبحم ولی خمار کشیدم

دریغ، نوع بشر آبرو نمانده برایش

اگر به جمع بشر پای از شمار کشیدم

چهار فصل، زمستان بود و نیست بهاری

که دست از فلک پیرو این چهار کشیدم

روم چو گنج، به ویرانه ای به کنج فراغی

چه غم ز خیل ریاکار،گر کنار کشیدم

ز بخت بد چو "رها"باخت، نرد عشق به اغیار

به راه عشق دگر دست از قمار کشیدم

علی میرزائی"رها" 

شمع

شمع

عاشقان شمعند یا پروانه ها یا هر دو وان

هر دو می سوزند آن از بهر این،این بهر آن

سوختم چون شمع تنها نیم شب ها تا سحر

درد بی پروانگی دارم اگر عمری به جان

ای بسا شب ها که خندیدم به اشک بی کسی

صبح در کف دود آهی،اشک سردی شمع سان

سوختم چون شمع اما شعله ام را کس ندید

گر چه بودی عالمی آتش مرا در دل نهان

شمع بودم دست من کوتاه از بزم نگار

داغ پنهان در دلم چون لاله دور از بوستان

سوختم عمری (رها) در بزم فرهنگ و ادب

تا که راه از چاه را دادم نشان ِگلبنان

علی میرزائی(رها)

شهادت حضرت امام رضا(ع)

شهادت حضرت امام رضا(ع)

 رضا از خدعه ی مامون خبر داشت

کجا او بر ولیعهدی  نظر داشت ؟

همان عزم حسین د ر راه  کوفه

رضا هم د ر ره مشهد به سر داشت

غرض اتمام حجت بود  اما

کجا این فهم قوم بی بصر داشت

هویدا کرد «آقا» از  امامت

نشان هایی  که بر مردم اثر داشت

شدند آگاه  مردم  از  حقیقت

که از مامون نقاب خدعه برداشت

چومامون ماند با رسوائی خویش

فقط یک راه حل آن  بی بصر داشت

امام هشتمین را   کرد  مسموم

چه سفاکی به دل آن بد گهر داشت

ائمه جمله گی  یک  ره  گزیدند

که رسوایی برای کفر و شر داشت

شجاعت با شهاد ت بود این  ره

که کاخ ظلم را زیر و زبر داشت

غروب آخرین روز صفر بود

حریم و هم  حرم نیلی به بر داشت

کبوتر بچه  ای  د ر صحن علیا

کنا ر زائرین  سر زیر پر داشت

صدای ناله ای را هم شنید م

چه داغی این کبوتر بر جگر داشت

تقاعد د ر کنا ر  با رگاهش

برایم  روزگاری  پر ثمر داشت

نیم شاعر کراما ت اما م است

که طبع خسته ام را پر شرر داشت

به سبکی ساده و از روی ایما ن

«رها»این گفتگو باچشم تر داشت

علی میرزائی"رها"ایمان

قافیه سهل است

قافیه سهل است

قافیه سهل است اما،ممتنع این بار،نه

عاشقانه می سرایم یک غزل،دشوار،نه

واژه های عاشقانه کار را آسان کند

گر که طاقت سوز باشی عاشق دلدار،نه

آمدی از خانه بیرون تا که بی تابم کنی

از کنارم رد شدی با سرعت بسیار،نه

خوب می دانی که عمری روزه دار ِعشقَتَم

بوسه ای گر می ربودم قبل از افطار ،نه

عینک دودی به چشم و کیف اسرارت به دوش

تا که نشناسم نگردم آگه از اسرار ،نه

از کدامین کوچه رفتی از نظر پنهان شدی

بوی عطرت در فضا و فرصت دیدار، نه

گر که می دیدم تو را سی سال پیش ای نازنین

می شدی تو قسمت بیگانه و اغیار،نه

قافیه باز و سر ِدیزی بود باز ای (رها)

ور نه می گفتم تو را دیوانی از اشعار،نه

علی میرزائی(رها)     

کارون

کارون
ریز گردم در هوای عشق بی پایان تو
از خراسان رهسپارم سوی خوزستان تو
سیل اشکم رود کارون من است ای نازنین
هست جاری از غم تو سوی آبادان تو
پسته ی خندان لب های تو از درد و غمت
کرده سرگردان مرا در باغ رفسنجان تو
تو هلوی آب دار مشهدی باغ امید
همرهت حتی نباشد چاقوی زنجان تو
گر که در بوشهر یا نوشهر باشی فرق نیست
می شود آب و هوای هر دو چون گیلان تو
از موازین غزل هایم تخطی کرده ام
تا به سبک نو سرایم یک غزل قربان تو
دست و پایم را تو عمری در حنا بگذاشتی
نیست پروایی (رها) را دیگر از کرمان تو
علی میرزائی (رها)