پیامم را نمی خونی

پیامم را نمی خوانی

چو اشک از چشمت افتادم و چون شبنم ز دامانت

شکستی بی وفا قلب مرا چون عهد و پیمانت

تو باغ گل نشان دادی و در بر روی من بستی

نمی دانم چه کردم کاین چنین کردم پشیمانت

چه دارم جز غزل کان را کنم تقدیم درگاهت

پیامم را نمی خوانی شود جانم به قربانت

سراغم را نمی گیری ببینی روزگارم را

پریشانم  پریشانم  پریشانم  پریشانت

ز باغت می روم تا جای در کنج قفس گیرم

که تا بگذارمت تنها به بزم همندیمانت

"رها" دل خوش به دیدار تو بود و مهربانی ها

و آن سوز و گداز از آتش آن عشق پنهانت

علی میرزائی"رها"

تاراج جوانی

تاراج جوانی

گفته بودم که تو از هر چه بگویم به از آنی

تا چه پرواست که من را به قفایت بدوانی

هم مرا عشق تو جان داد و هم جان بگرفتی

چه غم از این که ز هجران شده تاراج جوانی

بدر بودی همه شب شوق نگاهت به دلم بود

شدی انگشت نما مثل هلال رمضانی

"قصر امید مرا شعله به دندانه رسیده ست"

بی خبر از من آواره تو در خواب گرانی

بی تو باغ و چمنم مثل بیابان و کویر است

هم گلستان وجود من و هم آّب روانی

حسرت عشق تو هر چند به دل ماند الهی

جان به قربان تو گردد و غم عشق نهانی

روزگاری است که روز و شب من فرق ندارد

بهتر از من ،ز غم عشق "رها" در جریانی

علی میرزائی"رها"  

تخت زرین

تخت زرین

 ای دریغا کان مه شیرین ادا گم کرده ام

وای بر من مظهر لطف و صفا گم کرده ام

کشتی ام بشکسته و در بحر غم ها مانده ام

رحم کن بر من خدایا نا خدا گم کرده ام

سوختم چون شمع در پای تو شب های فراق

ای تسلی بخش غم هایم تو را گم کرده ام

بی وفایی های تو آتش به جانم می زند

ای خدا بحری من از مهر و وفا گم کرده ام

روزگاری داشتم بر سر قد رعنای او

نازنین رعنا تذروی با حیا گم کرده ام

مهر خاموشی به لب دارم اگر در بزم تو

آشنا با دیگرانی آشنا گم کرده ام

بوی عطر تو نمی آید دگر از خانه ام

یاس خوشبوی سفیدم را کجا گم کرده ام

تخت زرین تو را بر بی نصیبان راه نیست

پس چرا حال (رها) پرسی (رها) گم کرده ام

علی میرزائی (رها)

تگیه گاه خود کردم

تکیه گاه خود کردم

تورا در آخر خط تکیه گاه خود کردم

دو روز مانده ی عمرم پناه خود کردم

مرا ببخش که تقصیر آن دو چشم تو بود

به یک نگاه ِ تو دل را تباه ِ خود کردم

به ماه و مهر دگر چشم خویش نگشودم

فروغ روی تو مهتاب ماه خود کردم

برای این دو سه روزی که مانده از عمرم

تو را بهانه ی دل هر پگاه خود کردم

چه وعده ها به دل بی قرار خود دادم

چه ظلم ها به دل سر به راه خود کردم

اگر کسی ز من و از نشان من پرسید

بگو فدای دو چشم سیاه خود کردم

"رها" کجا تو کجا ای غزال آهو چشم؟

تو را شریک غم و اشتباه خود کردم

علی میرزائی"رها"  

حسرت پرواز

حسرت پرواز

ای کاش شب من سحری داشته باشد

یا در پس ابرش قمری داشته باشد

اشکم که ز هجران تو چون سیل روان است

بر آن دل سنگت اثری داشته باشد

یا آن دل سنگت که شکسته پر و بالم

از این دل تنگم خبری داشته باشد

دردا که رقیبم جو به باغ تو نهم پای

ترسم که به دستش تبری داشته باشد

باشد به دلم حسرت پرواز به کویت

ای کاش "رها"بال و پری داشته باشد

علی میرزائی"رها"

خسته از دست عقل

       خسته از دست عقل    

بی تو در شهر خود غریبم من،زندگی کردنم غم انگیز است
کرده ام حبس خانگی خود را،دلم از درد و غصه لبریز است

آن که روز و شبش بود یکسان،همه جا بهر او بود زندان
جه تفاوت که در خراسان است،یا به نیریز یا به تبریز است

بی خیالی نموده ام پیشه،خسته از دست عقل و اندیشه
زور و جهل است بر جهان حاکم،گاه داعش و گاه چنگیز است

بالش زیر سر ببین از سنگ،بهره ی کودکان بود از جنگ
نقشه هایی برای محرومان،گاه زیر و گهی روی میز است

نه امیدی از اسمان دارم ،نه زمین و نه از زمان دارم
تا که هر صبح و شام می بینم،آسمان و زمین بلا خیز است

غم مخور شعر عاشقانه بگو،غزل و مثنوی، ترانه بگو
سر بزن نیم شب به خود پرداز،عیدیت با حقوق واریز است

حاصلت ای"رها"ی زیست شناس،بوده از علم تا بدانی که،
وسط استخوان دیافیز* است،دو سر استخوان اپیفیز است*
................................
روز عشاق یا ولنتاین است،کو،کدامین ِ ما انشتاین است؟
عشق بی مایه چون فطیر بود،آش کشکی به دون گشنیز است*
علی میرزائی(رها)
26/11/1395
*-دیافیز بخش میانی استخوان های دراز
*-اپی فیز اصطلاحی برای دو سر بر جسته ی استخوان های دراز
*-برای مزاح با دوستان نازنین

"علی میرزائی "رها     

خسته بودم

خسته بودم

آن شب که دلت شکسته بودم

                          بر خود در عیش بسته بودم

با دیدن روی ماهت ای گل

                         از محنت و غم گسسته بودم

بودی به کنار و بخت یارم

                        بر عرش برین نشسته بودم

شد از کف من عنان عقلم

                        کز دور و زمانه خسته بودم

         از لطف و صفا و مهربنی

          بودی تو چو ماه آسمانی

خوش بودم و غصه ام سر آمد

                         چون ماه من از افق بر آمد

هر در که نگاه کردم آن شب

                         سیمین تن من ز در در آمد

هر گوشه نگاه من بیفتاد

                           نقش تو به دیده ی تر آمد

بر دامن، من جَدی آن شب

                         گویی که ز دُبّ ِ اصغر آمد

         از لطف و صفا و مهربنی

          بودی تو چو ماه آسمانی

در کوی وفا مقیم بودی

                               آسوده دمی زبیم بودی

در برق نگاه خسته ی من

                             دستان تو مثل سیم بودی

در چشم سیاه با وقارت

                              پیدا غمی از قدیم بودی

از طالع خوش اگر چه آن شب

                                  با بار تو هم ندیم بودی

             از لطف و صفا و مهربنی

             بودی تو چو ماه آسمانی

 سرگرم به کار خویش بودم

                               غافل ز دل پریش بودم

دل پر زده سوی آسمان ها

                               فارغ ز هزار نیش بودم

هر جای ز شوق چشم مستت

                             از همسفران یه پیش بودم

سر مست به یاد نو جوانی

                        هم از تو و هم ز خویش بودم

          از لطف و صفا و مهربنی

          بودی تو چو ماه آسمانی

کردی تو بهشت کلبه ام را

                              دادی زلبت تو باده ام را

با لطف و صفا و مهربانی

                          دیدی تو دو باره خنده ام را

دادی تو شکوه و شوکت ای مه

                             مهمانی و بزم ساده ام را

کردی تو دو باره بر سر هم

                          صد قطعه ی قلب پاره ام را

          از لطف و صفا و مهربنی

          بودی تو چو ماه آسمانی

جانم به فدای آن صفایت

                        ای سرمه ی دیده خاک پایت

روزم چو شبم سیاه باشد

                        از دست دو چشم پر حیایت

دانی که کشیده است این دل

                           از جور زمانه صد جفایت

رنجیدی اگر زمن ببخشای

                            بپذیر تو پوزش (رها)یت

         از لطف و صفا و مهربنی

          بودی تو چو ماه آسمانی

علی مبرزائی(رها)

خلاف وعده

خلاف وعده

غزل به دفتر خود باز پر شرر دارم

ببین چه سوز و گدازی در این اثر دارم

مرا ز فرش نشاندی به عرش یاس سفید

بگو چگونه کنون دست از تو بردارم؟

در این فضای مجازی چه زخم های عمیق

ز دست این دل دیوانه بر جگر دارم

چه غصه ها فلک سفله بار کرده مرا

چه روز های سیاهی که زیر سر درارم

چو صفحه ام بگشایم درون اینترنت

ز نو غمی ز غمی باز تازه تر دارم

خلاف ِوعده زمین و فضا نمی داند

تو را نه صبح و نه شام و نه هم سحر دارم

بیا اجل مددی کن (رها)ی دل خون را

که در فضا چو زمین باز چشم تر دارم

علی میرزائی(رها) 

داغ کهنه

داغ کهنه

روزگار ما دریغا روزگاری مبهم است

هر کسی دیدم به نوعی خود گرفتار غم است

قلبم از پس لرزه های عشق بی فرجام تو

گاه کرمانشاه،گاهی هم طبس،گاهی بم است

خوب می دانی که داغ کهنه را بر سینه ام

یک نگاهت یاس خوش بوی سفیدم مرهم است

دیدنت همراه اغیار ای امید زندگی

حاصل آن نیم شب ها اشک و آه و ماتم است

روزگار ما هنر هم بی هنر شد ای "رها"

در مضامین غزل هایم اگر شادی کم است

علی میرزائی "رها"

داوری عقل

داوری عقل
قدری تو بیا کم کن ازین فاصله هارا

تا نشنوی از دل شده ی خود گله هارا

با داوری عقل کجا عشق بسازد؟

فتوا نپذیرد ز کس و مسئله ها را

در آتش عشق آن که کند خویش گرفتار

بیند به دلش زلزله ،پس زلزله هارا

آن کشتی طوفان زده ی بحر غم عشق

دیگر چه کند ساحل و این اسکله هارا

هر چند نشد موسم کوچ،از غم ایام

یک لحظه ببین ولوله ی چلچله ها را

چون سایه به دنبال تو هر جای دویدم

بنگر به کف پای "رها" آبله هارا

علی میرزایی"رها"