موی ابریشمی

موی ابریشمی

موی ابریشمی و روسری و برق نگاه

عاشقت کرد مرا در غمت انداخت به چاه

راه برگشت مرا نیست گرفتار شدم

حال ،من ماندم و آوارگی و حال تباه

یاد لبخند ژکوندی شده ات کشت مرا

بغض ، سدی شده در سینه گرفته ره ِآه

من که دل سوخته ی هُرم نگاهت شده ام

تا چه پرواست که دارم چو تویی پشت و پناه

به تو می نازم و دل سوختگی هات ز شعر

می بری شعر مرا تا که ز بی راهه به راه

از تو در فصل خزان هستم اگر یاس سفید

می برم لذت شیدایی خود گاه به گاه

نیست امید وصال تو، خودت می دانی

دل خوشم تا که باغ تو منم یک پر ِکاه

وامقم در ره عشق تو و عَذرای منی

وامصیبت که کنی ترک "رها" یت ناگاه

علی میرزایی"رها"