عزای اکبر

عزای اکبر

از غم و دردی که دامنگیر غرب کشوراست

در تمام مملکت ما را عزای اکبر است

با تکانی زیر و رو شد خانه های آن دیار

سوگواری ِ پدر،مادر،پسر، یا دختر است

در عروج رفتگان امروز در ایران عزاست

روحشان مهمان حق اما کنار کوثر است

ای مصیبت دیدگان مانده در صحرای غم

ملت ایران شما را نازنینان، یاور است

کهکشان و اخترانش هم عزادار شماست

دیده ی گریان بنات النعش"دب اکبر"است

در دل مایید، می دانیم ما ایرانیان

غرب کشور چون دژی مام وطن را سنگر است

ای "رها" امید وارم تا که مسئولان ما

در عمل اجرا کنند آن چه پیام رهبر است

علی میرزائی "رها"   

عزای کودکی

عزای کودکی

زنده ام اما به ظاهر زندگانی می کنم

بین غم با شادیم پا در میانی می کنم

بهر بیرون کردن غم از دل دیوانه ام

با تظاهر گاه با شادی تبانی می کنم

در به در آواره ام دنبالت از شهر و دیار

زنده ام در پنجه ی غم،سخت جانی می کنم

نیم شب ها اشک و آه و غم بود مهمان من

گفتگو ها از تو با هرسه نهانی می کنم

تا نسازد فاش غم ها عشق پنهان مرا

خنده بر لب گاه گاهی شادمانی می کنم

دفتر شعرم مصیبت نامه ی عمر من است

در عزای کودکی هایم جوانی می کنم

با غزل، درد و غم ِ غم خانه ی دل را "رها"

هر شبی در خلوتم خانه تکانی می کنم

علی میرزائی"رها"   

عشق بیهوده

عشق بیهوده

جانا مخوان فسانه که جای علاج نیست

بر پیچ و تاب زلف تو ام احتیاج نیست

این فتنه ها که کرده ای آغاز بی سبب

بازار عاشقان وفا را رواج نیست

جان مایه داده ایم بهای دو روز عمر

این نیمه جان مانده برای حراج نیست

ما دیده ایم گردش ایام و روزگار

مارا به سر چو کودک شیری ملاج نیست

خوردم فریب شوخی و افتاده ام به چاه

بهر (رها)برای رهایی سراج نیست

علی میرزائی(رها)

کاروان وامانده

کاروان وامانده

داده ام از کف قرارم ای امید زندگی

وای از این روزگار و وای از درماندگی

کاروان وامانده ای مانم به صحرای غمت

وای از صحرای بی پایان و این واماندگی

در کویر عشق سوزان لاله ای پژمرده ام

با نگاه خود رهایم کن ازین پژمردگی

کوره راه عشق را افتان و خیزان آمدم

گشته عادت سال ها من را ز پا افتادگی

برده ای دل را نگهدارش که نبود لذتی

بهتر از رنج و عذاب و ماتم دل دادگی

شاد مانی در رهت باشد چو آب زندگی

حاصل عشق جگر سوز تو شد افسردگی

با رقیبان دیدنت بهر (رها) مشکل بود

تا به کی باید تحمل کرد این شرمندگی

علی میرزائی"رها"

کسب آبرو

کسب آبرو

امید زندگی هرشب ترا من آرزو کردم

به کویت رفتم و بیهوده آن  راجستجو کردم

نبودی تا به بر گیرم ترا از فرط دلتنگی

به جانت رفتم و پیراهنت ر ا باز بو کردم

چنان بوی  تو ا ز پیراهنت در جان من پیچید

که بنشستم ز خون  دیده ام آن جا وضوکردم

نشانی از تو دیدم ماه  من  در هر نظرگاهی

به چشم بی فروغ خویشتن هرجا که  رو کردم

همان جایی که آب زندگی نوشیدم از جامت

زدم زانو پریشان با خدایم  گفتگو کردم

نشستم پای هر گل گریه کردم تا که  شد سیراب

شکایت نزد گلها از تو ای گل مو به  مو کردم

گرفتم عکس زیبای ترا چون جان در آغوشم

گلی چیدم ز گلها بین زلفانت فرو کردم

رها) سیراب شد گر بوستان از اشک چشم  تو)

خوشا چون نزد سرو خویش کسب آبرو کردم

علی میرزائی(رها)  

کوس رسوایی

کوس رسوایی

جز تو من را نبود ماه دل آرای دگر

در دلم نیست به جز عشق تو سودای دگر

تا تورا جای در این قلب پریشان من است

نگشایم در این غم خانه به زیبای دگر

گر تو ترک من و این خانه ی ویرانه کنی

دگری را نگذارم که نهد پای دگر

تا شراب غم عشق تو به مینای دل است

هوسی نیست مرا باده زمینای دگر

امشبی گر که بد دامان تو سر بگذارم

"چه غم از آن که نمانیم به فردای دگر"

کوس رسوایی ما را سر هر کوچه زدند

تو نبینی چو منی عاشق و رسوای دگر

بس که چشم دل من مست تماشای تو شد

مهلتی نیست مرا بهر نماشای دگر

گر چه صد تیر غم از عشق تو در دل دارم

کی رود از سر کوی تو(رها)جای دگر

علی میرزائی(رها)